Van de week belde ik met een vriendin van mijn oude school en we waren aan het uitwisselen van nieuwtjes en hoe het met ons ging. Beide hebben we na onze schooltijd de nodige worstelingen gehad en worstelen nu nog steeds met het vinden van onze plek. Na het gesprek bedacht ik mij hoe zeer ik veranderd ben.
Van verlegen en teruggetrokken naar hele dagen praten met mensen, alleen de hort op gaan en avonden borrelen met vrienden en collega's. Nog steeds ben ik erg op mijzelf, kijk ik de kat uit de boom in nieuwe situaties maar ik hou steeds meer van het hebben van mensen om mij heen. Iets waar ik vroeger vrij weinig behoefte aan had omdat ik mijn eigen fantasiewereld en boeken vele malen interessanter vond. Die fantasiewereld leeft nog steeds, het zorgt ervoor dat ik het vanzelfsprekend vind om dingen op te zetten en nieuwe dingen uit te proberen. Toch ben ik ook een stuk van mijn onbevangenheid verloren. Niet alleen tijdens het opgroeien, wat normaal is I guess, maar ook door de lockdown periode.
Mijn gezondheid is met stip op nummer 1 gekomen door de eenzaamheid die ik heb ervaren tijdens de lockdown. Hele dagen thuis alleen, voelde als een gevangenis. Ik, die enorm kan genieten van alleen zijn, zat nu uren alleen te koekeloeren in huis. Mijn gedachten gingen van streng: Je hebt echt meer discipline nodig, waarom ben ik geen ochtendmens, je zou meer tijd moeten besteden aan je werk en remari. Naar uiteindelijk veel zachtere gedachten zoals: Ik doe mijn best, vandaag ging goed. Stapje voor stapje kwam ik weer dichter bij mezelf. Een nieuwe zelf die ik nog niet kende, iemand die kwetsbaarheid nog steeds eng vind maar ervoor openstaat om het te laten zien aan zichzelf en zo nu en dan ook naar anderen toe.
Tijdens het gesprek hadden we het over onze situaties. We zijn allebei in de dertig en vrijgezel. Op werkvlak gaat het prima maar een echte indrukwekkende carrière kan je het niet noemen. En vaak is de enige acceptabele reden voor het niet hebben van een partner of kinderen dat je een geweldige carrière hebt of een jaloersmakende sociale kalender. Ik accepteer nu wat ik heb en ben dankbaar voor wat ik heb. Natuurlijk had ik ook sommige dingen anders willen zien maar het is wat het is. En uiteindelijk past dit leven beter bij mij dan als ik nu getrouwd zou zijn. Acceptatie geeft rust en gek genoeg helpt het je ook om je pijlen weer op de toekomst te richten. Dit is een fijn punt waar ik nu ben, wat kan ik doen om het in de toekomst nog fijner te krijgen? En dat is voor ieder verschillend. Voor mij kan het een nieuwe woonplaats zijn, voor een ander een carrière switch. Het gaat erom dat je goed in de gaten houdt wat belangrijk is voor jou en laat je daarbij vooral niet gek maken door alle Instagram en TikTok lives die je ziet. Want uiteindelijk is het allemaal televisie, perfect geregisseerd en gescript. Het echte leven, misschien minder dramatisch, kan echt zoveel leuker zijn maar dan moet je het wel de kans geven!